Deel 2: Wat een bijzonder kind
Siem wil ook wel thee, net als zijn moeder.
Nieuwsgierig kijkt hij rond.
Wat een mooie steen! zegt hij, en houdt een steentje omhoog met het Om-teken erop, aan allebei de kanten. “Heb je die gevonden?”
“Nee, die heb ik zelf gemaakt”, zeg ik. “Wil je hem hebben?”
Ongelovig kijkt hij mij aan. Ja, die wil hij wel. Hij gaat hem meteen bij de voordeur neerleggen, naast z’n laarzen, zodat hij hem niet zal vergeten.
“Kijk”, zegt hij, “ik kan heel goed mediteren hoor.” Hij gaat met gekruiste benen op de vloer zitten, ogen dicht, en zijn handen in gyan-mudra (duim en wijsvinger op elkaar; gebaar van wijsheid en concentratie, natuurlijke rustbrenger).
“Het belangrijkste is, is dat het hoofd rustig blijft’, zeg ik. ‘Je mag wel gedachten hebben, maar je schenkt er geen aandacht aan”.
Superpowers
Ik vertel Siem dat hij superpowers heeft. “Superkrachten” vertaalt hij zelf.
“Precies. Jij kan namelijk heel goed voelen wat andere mensen voelen”, ga ik verder. “En dat is heel bijzonder, want dat kan niet iedereen.”
Ik pak mijn schrijfblok, pen en viltstiften.
Ik vraag: “Kan je plaatjes goed begrijpen?”
Hij begrijpt mijn vraag niet zo goed, er is hier ook zoveel te zien.
“Is hij een plaatjesdenker?” vraag ik aan moeder.
“Geen idee eigenlijk, nooit zo op gelet”, zegt ze.
Ik begin een tekening van Siem te maken.
Coachhond Jet komt tussen ons in zitten. Siem aait haar.
Siem kijkt mee hoe ik teken. “Nee, geen stekeltjes” verbetert hij me. O nee, inderdaad, kort haar.
“Kijk”, zeg ik, “Siem kijkt blij”. Ik teken Siem zijn hele lichaam. Stoer met zijn handen in zijn zij en z’n laarzen aan, die bij de voordeur staan.
Ik teken Jet naast Siem. “Voel je liefde bij Jet?” vraag ik.
“Ja”, zegt Siem.
Ik teken een hartje bij Jet, en een hartje bij Siem.
Ik zeg dat hij die liefde door zijn hele lijfje kan voelen.
Ja, dat is zo, enthousiast springt hij op en wijst van zijn hoofd tot en met zijn tenen aan, waar hij die liefde van Jet in zijn lijfje kan voelen.
“Precies. In iedere cel”, vul ik aan. Ik zie hem het woord ‘cel’ processen, dat is zo te zien een nieuw woord.
“Ook in al mijn bloed”, zegt hij.
“Ja, dat zijn je bloedcellen. Cellen zijn de kleinste deeltjes van je lichaam”, vul ik aan.
Heerlijk, zijn honger naar nieuwe informatie.
Gevoel
Ik teken verschillende mensen om Siem heen, die verschillende emoties laten zien.
Eentje met een verdrietig gezicht.
“Voel je zijn verdriet ook?” vraag ik Siem.
“Ja”, zegt hij: “Op mijn wangen. En in mijn buik.”
Ik teken een traantje bij die persoon. En een traantje bij Siem.
“Dat verdriet van die ander voel jij dus ook in je lijfje.”
Ik teken een boze man. “Voel je die boosheid ook?”
“Ja, vooral in mijn hoofd.”
Even lijkt hij te denken dat hij het zelf is, al die andere mensen die ik teken.
Dus ik vertel hem dat dat andere mensen zijn, maar dat hij hun energieën kan voelen.
Voor de duidelijkheid teken ik een meisje, een blij meisje.
Ja hoor, die voelde hij ook.
Hij komt zelf met het idee om nog een angstig iemand te tekenen.
Hij kleurt de smileys zelf in. Perfecte pengreep heeft hij, valt mij op. Hij kleurt netjes. Zeker voor z’n 5 jaar.
En steeds betrekken we zijn eigen lijfje erbij.
Ik leg uit dat hij die gevoelens van andere mensen dus in zijn eigen lijfje kan voelen.
Hij wil zelf ook nog wat tekenen.
Moeder kijkt ervan op, hij tekent eigenlijk nooit. En hij kan het supergoed.
‘Perfect wiel’, vindt hij zelf ook. “Dat kan ik goed”, bekrachtigt hij zichzelf.
Energie van de Bron
Ik maak nog een tekening van hem.
Om uit te leggen waar zijn superpowers vandaan komen.
Hij zegt tegen moeder: “Geef me mijn krachten”, en wiebelt met zijn vingers richting zijn moeder.
Ik zeg dat zijn krachten niet van moeder komen, maar vanuit de Bron.
Ik teken de Bron als een zon, bovenaan het blad, waaruit energie door zijn lichaam stroomt.
Tot mijn verbazing zegt hij: “Ja, dan heb ik geen armen.”
Hij beschrijft de sushumna nadi, het hoofdenergiekanaal van ons subtiele lichaam, weet ik vanuit de yoga.
Hij voegt eraan toe: “Als ik een idee heb, komt het daar ook vandaan.” Hij wijst naar de Bron.
“Dit is allemaal kennis die in de oude Geschriften staat”, lispel ik zachtjes en enthousiast tegen moeder. “En hij WEET het allemaal al!”
Natte sok
Zijn blik wordt opeens gevangen door een kristal, die voor het raam hangt en waar de zon doorheen schijnt.
Als hij gebiologeerd dichterbij loopt, gaat hij in de drinkbak van Jet staan, die omkiept. Al het water over de vloer.
(Ik had moeten luisteren eerder, naar die innerlijke stem, dat ik die drinkbak niet zo vol moest doen, omdat hij om zou gaan…)
“Ik heb een natte sok!” zegt hij. “Mag ik die kristal zien?”
Dat gaat niet, want die hangt voor het raam.
Als ik klaar ben met dweilen, laat ik hem mijn allergrootste kristal zien.
Die mag hij wel vasthouden, als hij heel voorzichtig is.
Met grote ogen houdt hij de zware kristal in zijn handjes.
“Mag ik die hebben?”
“Nee, die krijg je niet. Maar je mag hem wel vasthouden, en dat is al heel bijzonder.”
Aandacht naar binnen draaien
Moeder zit angstig toe te kijken of hij de kristal niet laat vallen. Ze heeft daar ongetwijfeld al veel ervaring mee.
Siem lijkt haar angst te voelen. Hij begint drukker te bewegen, waardoor moeders angst nog groter wordt.
Ik pak de kristal van hem over en leg hem uit, dat de kristal zou kunnen vallen, en dat hij dan kapot is.
Dat als hij rustig zou zijn in zijn hoofd, hij hem weer vast mag houden.
Direct draait hij zijn aandacht naar binnen. Ik zie zijn ogen schakelen. En hij is rustig.
Ik geef de kristal terug.
Energetisch coachen
Zo bijzonder hè. Wàt een bewuste knul, echt heerlijk, ik geniet hier echt enorm van.
Hij ervaart het allemaal al. Het IS er allemaal al. Hij gebruikt het allemaal al.
Ik hoef het hem alleen maar uit te leggen, hem eraan te helpen herinneren, wat er in hem gebeurt.
Zodat hij alles bewust kan inzetten.
En het uit te leggen aan moeder, want dat is belangrijk. Hij is al onbewust bekwaam. Voor haar lijkt het allemaal nieuw. Ik geef opeens woorden aan wat zij allemaal al weet van haar zoon, maar nooit kon benoemen.
Dit is echt de nieuwe generatie kinderen.
Die kan je alleen nog maar energetisch coachen. Het gaat erom dat ze zichzelf begrijpen, dat moeder ze begrijpt en dat er NIETS is wat zij ‘fout’ doen. Zij doen intuïtief precies wat zij moeten doen.
Alleen loopt deze wereld nog een beetje achter in het begrijpen daarvan en wordt er nog druk geprobeerd deze kinderen in een oud hokje te passen. Of te persen.
Vergeefse moeite.
Zeker deze ‘strong-willed’ kinderen gaan gewoon hun eigen Goddelijke gang.
Heerlijk.
Zij zijn het, die de wereld zullen veranderen.
Ze brengen alle ouwe sh*t naar boven.
Tijd voor verandering!
Lees ook Deel 1