Deel 1: De kennismaking
Jet en ik gaan kennismaken met Siem.
In Siem z’n eigen tuin.
Ik laat Jet even wachten buiten de tuin, omdat moeder mij al had toegefluisterd, dat Siem honden best wel een beetje spannend vindt.
Dus ik maak zelf eerst even kennis met Siem, door te gaan kijken wat hij aan het doen is.
Siem heeft een gevaarlijk circuit voor zichzelf samengesteld uit de tuinset en een paar wiebelende watertonnen.
“De vloer is lava!” roept Siem, rent over de tuinbank en stapt op de eerste wiebelton, die gevaarlijk wiebelt. Hij balanceert, centreert, zoekt het midden. Het ding blijft enorm wiebelen.
Doodeng.
Maar hij lijkt geenszins van plan om ervan af te stappen. Dus ik reik hem mijn hand aan.
Aan mijn hand stapt hij over de watertonnen naar de veilige bank.
Ik wijs naar een stapel stenen en stel voor om die grote lange stoepstenen tegen de watertonnen aan te leggen, zodat ze minder wiebelen. Samen sjouwen we ze naar de tonnen toe. Best wel sterk ook, voor zijn 5 jaar.
Hij probeert het gelijk uit. Ja, het is stabieler.
Later denk ik: “Wilde hij wel gered worden?”
Zoek!
Ik vraag of hij een zoekspelletje met Jet wil doen. “Ja!” roept hij enthousiast.
Ik leg hem uit dat Jet het best wel spannend vindt en dat ze een beetje bang is voor kindjes die met een harde stem praten of roepen.
Ik vraag hem of ik haar even zal aanlijnen voor de eerste kennismaking.
“Nee hoor!” roept hij stoer. “Laat maar los!”
Jet sjeest door de tuin, die hoognodig onderzocht moet worden door haar. Ze had ook al veeel te lang moeten wachten, vindt ze zelf.
Siem hobbelt achter haar aan, probeert haar te aaien, wat hem af en toe even lukt.
Zachte vraagstem
Siem mag 10 brokjes uit het zakje halen. Hij kijkt me aan. “Ik kan niet tellen.”
“Okee, tellen we samen, kijken we hoe ver je komt.”
Gaat inderdaad wat moeizaam.
Eerst geef ik hem de opdracht om Jet te roepen.
“JET!!!!” schreeuwt hij voluit.
Jet verdwijnt direct uit het zicht.
Ik vraag hem of hij dat ook met een zachte, vragende stem kan doen, omdat Jet een beetje geschrokken is.
Ik doe het zachtjes voor: “Jet? Kom eens kijken?”
Siem doet het prima na. Zelfde zachte vragende intonatie.
Jet komt direct.
“Zeg maar dat ze mag zitten.”
“ZIT!!!!!”
Jet schrikt.
“Kan je dat ook met een zachte vraagstem doen?” Ik doe het voor: “Jet? Ga maar zitten”.
Dat doet Siem ook goed na. Jet gaat keurig zitten.
“En dan zeggen: “Wachten….?”
Keurig, Siem krijgt hem al door, die zachte vraagstem.
Kan ik niet
Hij gaat de brokjes verstoppen.
Ik zeg: “Goed onthouden waar je ze neerlegt hè?”
Hij stopt, kijkt me aan en zegt: “Dat kan ik niet. Ik kan nooit iets onthouden”.
Ik hoor de afwijzende leerkracht erin doorklinken. Hartverscheurend ook, wat voor beperkende overtuigingen hij al van school heeft meegekregen, denk ik bij mezelf. Niks kunnen: niet kunnen tellen, niets kunnen onthouden, te druk…
“Geeft niks, Jet vindt ze wel. Ga jij ze maar neerleggen.”
Enthousiast gaat hij de brokjes verstoppen.
Hij mag “zoek!” tegen Jet zeggen en ze gaat zoeken.
Enthousiast loopt hij mee. Soms kan hij het niet laten om haar een beetje te helpen.
Jet vindt ze uiteraard allemaal.
“Supergoed gedaan hee! Je wist zelf nog heel goed waar ze lagen!” zeg ik tegen een stralende Siem.
Achterover
Jet zet enthousiast haar voorpootjes hoog tegen moeders buik aan.
“Dat wil ik ook! Jet! Jèhèt! Spring dan tegen me aan!” roept Siem.
Dat doet Jet. Met 2 voorpoten op zijn hart. Boem.
Siem valt meteen achterover, lacht hard en springt weer overeind.
“Kom dan Jet!” daagt hij haar uit. “Kom, spring tegen me aan! Jet!”
Jet doet niets meer, kijkt mij aan.
“Ik denk dat Jet een beetje geschrokken is dat jij viel”, zeg ik. “Jet wil nooit iemand pijn doen.”
Jet gaat weer verder snuffelen.
Auw
Jet en ik gaan er weer vandoor.
“Ik vind je een kanjer” zeg ik, “heel goed gedaan. High five.”
Ik zie dat hij een flinke aanloop met zijn hand neemt en doe mijn hand weer naar beneden.
“Een zachte high five”. Ik steek mijn hand weer op.
Hij geeft me toch een veel te harde high five. Die moest er waarschijnlijk nog even uit na alle spanning.
Hij doet me pijn. “Auw!”
Een diepe oude onverwerkte pijn vlamt in mij op, in een milliseconde. De energie ervan golft door in het veld.
Moeder schrikt en zegt hem dat hij ‘sorry’ moet zeggen.
Siem was ook geschrokken. Hij had mij gevoeld.
In plaats van ‘sorry’ te zeggen, begint hij zichzelf enorm hard tegen zijn hoofd te slaan.
Mijn hart breekt.
“Dat hoeft niet lieverd” zeg ik. “Hee, kijk eens wat Jet gevonden heeft?”
Jet komt met een stokje in de mond aanlopen. Siem reageert enthousiast.
Hij wil nog wel heel graag naar het bos met Jet.
“Dat gaan we een volgende keer doen goed?”
Pas dagen later, als ik hierop reflecteer, zie ik in dat IK degene was die sorry had moeten zeggen. Het ging niet om de klap. Het ging om mijn energie die ik in het veld bracht, waarop hij zo heftig reageerde door tegen zijn hoofd te slaan.
En dat daardoor mijn hart brak. Zo subtiel zijn deze nieuwe kinderen. Zo gevoelig.
Het pijnlijke vind ik eraan, dat wij deze kinderen vaak de schuld geven. Terwijl zij het juist zijn, die onze pijn naar boven halen, die wij nog mogen transformeren.
Ho’oponopono.
HSP/Hooggevoelig – Strong Willed
De nieuwe generatie HSP/Hooggevoelig – strong-willed kinderen is gearriveerd op aarde.
Nou ja, ze waren er al, maar nu hebben ze een omschrijving gekregen.
Hooggevoelige kinderen met een sterke wil, die prikkels opzoeken.
“Ze zijn snel onder de indruk, maar zoeken tegelijkertijd juist indrukken op.
Ze kunnen het ene moment intens teder zijn en het volgende moment flink opstandig en/of driftig.
Als een kind zowel hooggevoelig als strong-willed is, dan kan het heel goed zijn dat het kind in de ene situatie (bijvoorbeeld op school) met name de kwaliteiten en schaduwkanten van hooggevoeligheid laat zien en thuis juist de kwaliteiten en schaduwkanten van strong-willed”,
schrijft Janneke van Olphen , de expert in Nederland erover.
Lees hier de kwaliteiten en schaduwkanten van Hooggevoelig – Strong willed.