Wat doe je dan als Autismecoach?
Wat doe je dan als Autismecoach? is de vraag die mij vaak gesteld wordt.
Geen enkele ‘autist’ is hetzelfde. ‘Autist’ tussen aanhalingstekens, want ze hebben autisme, ze zijn ’t niet.
En in mijn beleving kan je er ook heel wat aan doen. Vooral op energetisch vlak en gezien vanuit het oogpunt van GNM (German New Medicine – of Nieuwe Germaanse Geneeskunde), maar da’s weer een heel ander verhaal.
Autismecoach met hond
Ik ben geen doorsnee coach. Ik coach niet op 1 manier, maar voel steeds in wat voor deze ene coachee het meest geschikt is op dat specifieke moment.
Eén van mijn coachees was een knul van 16. Dexter. Enorm verlegen en pleasend, aangepast gedrag, geen eigen mening en vooral erg angstig.
Maar omdat hij zulk enorm aangepast gedrag liet zien, kwam hij als een beleefde jongeman over. Wel onzeker, maar heel beleefd.
En daardoor werd hij vaak overschat.
De angsten, die door zijn systeem raasden in voor ons heel makkelijke situaties, waren enorm.
Maar niet zichtbaar voor de buitenwereld.
Ik vroeg hem wat hij wilde leren van deze coaching met mij en mijn Coachhond Jet.
Hij wilde zelfverzekerd worden, vertelde hij.
Nou, dan komt een hond als de mijne uitstekend van pas!
Als jij zelf namelijk niet de leiding neemt, dan gaat Jet haar eigen Goddelijke gang.
Houding
Waar kan je aan zien of iemand zelfverzekerd is? vroeg ik Dexter.
Aan zijn houding, wist hij.
We hebben verschillende sessies besteed aan het observeren van mensen, terwijl we wandelden en oefeningen deden met Coachhond Jet.
Was die meneer die we net tegenkwamen zelfverzekerd? Of juist niet? En waar zie je dat dan aan?
Zo ontstond er een lijstje. Wat er o.a. op stond was: blik naar de grond gericht, schouders naar voren, armen stijf langs het lichaam…
Toen dat helder was, heb ik een filmpje van Dexter zelf gemaakt.
Dat hebben we samen bekeken.
Wat zie je aan jouw eigen houding?
Wat hij zelf ontdekte was o.a.: blik naar de grond gericht, schouders naar voren, armen bewegen niet mee, benen dicht bij elkaar, voorvoeten uit elkaar…
Is er iets dat je daaraan wil veranderen? vroeg ik.
Alles. Was zijn antwoord.
Nieuwe houding
En zo hebben we stukje bij beetje aan zijn houding gewerkt. Eerst zijn armen.
Bijzonder om te zien dat iemand nauwelijks tot geen lichaamsbewustzijn kan hebben. Dat zie je vaker bij ‘autisten’.
Alles speelde zich in zijn hoofd af.
Zijn – veelal negatieve – denkvermogen maakte overuren om zichzelf ‘veilig’ te houden.
Zijn armen hingen stijf tegen zijn lichaam aan, recht naar beneden.
Dat bleek nog een hele klus voor hem om die te laten meebewegen.
Volgende project was: schouders naar achteren.
Borst vooruit.
Kruin alsof het met een draadje aan het plafond vastzat.
Dat was al een hele vooruitgang, want daardoor keek hij ook meer de wereld in.
Daarna aan de slag met zijn benen en voeten.
Steeds filmpjes tussendoor gemaakt van zijn houding die we samen bekeken.
Geen oordeel, gewoon kijken wat er Nu is, en aanpassen wat hij zelf wilde dat er veranderde.
Oogcontact
Oogcontact is iets dat bij veel mensen met autisme echt moeilijk is.
Ook bij Dexter schoten zijn ogen overal naartoe.
Want waar moet je in vredesnaam naar kijken? Er gebeurt zo ontzettend veel in een mensengezicht: wenkbrauwen, stand van de ogen, mond, neus, alles leidt af. Wat een overload aan informatie!
Wat ik Dexter leerde, is dat als ik in zijn linkeroog keek, en hij in mijn linkeroog, wij dan een energetisch ‘loopje’ (Engels woord) maakten.
Dat gaf hem veel houvast.
Doordat hij nu wist wat hij moest ‘doen’, waar hij naar kon kijken, werden zijn ogen rustiger.
Hij merkte zelf op dat hij meer verbinding voelde.
Lappenpop
Om zijn bewustzijn op houding te oefenen, mocht hij aan de slag met mij.
Als een slappe lappenpop liep ik naast hem.
Armen recht langs mijn lichaam, vreemde houding van voeten, rare bewegingen met benen, gebogen houding, blik naar de grond etc.
Stukje bij beetje mocht hij mijn lichaam opbouwen.
Hij begon bij mijn armen. Die moesten meebewegen.
Ik deed natuurlijk heel enthousiast mee en slingerde overdreven met mijn armen.
Moest hij dát weer fixen…
Het aanpassen van de rare bewegingen met mijn benen (The Ministry of Silly Walks van Monty Python was er niets bij!) bleek echt een uitdaging voor hem.
Hij kon niet goed ontdekken wat daar nou precies misging.
En had hij de bizar grote stappen gefixt, dan trok ik mijn knieën nog steeds erg hoog op.
Het bleek echt lastig voor hem om te zien waar het aan schortte.
Hij had geen lichaamsbewustzijn. En als je dat niet bij jezelf hebt, zie je dat ook niet bij een ander.
Oefenen
Zoals gezegd: Dexter paste zich fantastisch aan en zijn houding was er echt op vooruit gegaan. Rechtop en om zich heen kijkend.
Bij mij wist hij ook precies hoe hij in mijn ogen kon kijken.
Ik was veilig genoeg.
Nu nog in de praktijk van alledag oefenen.
Daar lag de ware uitdaging, want voor iemand met autisme is het erg moeilijk om opgedane kennis in een andere situatie toe te passen…
Lees hier meer over Autismecoaching (ASS) (en hoe een autisme-stempel zo z’n voordelen kan hebben)